En zo blijf je alleen achter.....

Vanuit een zonnig millerville is hier jullie verslaggever weer met een verhaaltje! Ik wil tevens ook nog even zeggen dat ik jullie reacties allemaal heel leuk vind om te lezen!
Week 5 zit er alweer op en het was ook tevens de laatste week voor Bert, dus zit ik nu helemaal alleen in het huisje. Wel een beetje kaal zo helemaal alleen maar gelukkig zit ik hier toch niet zoveel, en het scheelt weer schoonmaken haha.
Wel apart dat je elkaar eigenlijk helemaal niet kent maar toch 5 weken lang met elkaar optrekt en elkaar leert kennen. We hebben het leuk gehad maar aan alles komt dus een eind en nu sta ik er alleen voor. Over een paar weken al komen pa ma en Stephanie hier op aan dus heb mooi wat om naar uit te kijken. Deze week hebben we weer van alles gedaan en er was zeker werk genoeg! Deze en aankomende weken komen er nog ongeveer 50 trekkers binnen dus werk is er nog zat. Vorige week waren we kip wezen eten met Marvin en zijn vrouw, omdat het zo goed bevallen was zijn we deze week weer gegaan en het was erg gezellig. We gingen deze keer naar een restaurant dat Fat Daddy’s heet, de naam zegt al genoeg. Best een groot restaurant waar het uitpuilde van de volslanke mensen.. nouja licht uitgedrukt dan. Maar het eten was goed en na de tijd gingen we nog even naar de bar waar we er 1 na hebben gedronken. Bert vertelde tijdens het eten ook dat hij eigenlijk weinig had gezien van Amerika waarop Anneke zei dat we donderdag vrij kregen en dat we dan maar rond moesten touren. Tja waar moet je dan heen, en ze zei dat we misschien wel naar Itasca Park konden gaan 2,5 uur verderop. Dit leek ons wel wat en zodoendes vertrokken we dus donderdagochtend gewapend met een wegenkaart en een lunchpakketje richting het noorden. We reden een route die volgens de kaart als toeristisch gezien kon worden. Een prachtige route volgde en we zagen verschillende landschapen, dan weer 1 grote kale vlakte en dan zat je weer in de heuvels vol met dennenbomen etc. Maar wel heel gaaf om te zien en dan besef je ook hoe groot het land is. Toen we in het park waren hebben we daar rond gereden en een aantal gebouwen met info over het park bezocht. Heel interessant om te zien hoe het park ontstaan is en wat er zoal te zien is. De Mississippi rivier, ontstaat ook in dit park en vanuit dit park kronkelt hij helemaal naar beneden door amerika waar hij uitmond in de oceaan. Van dit begin van de rivier heb ik een foto bijgevoegd. We vonden het allebei een super om te zien en na dit alles gingen we weer richting Millerville. Eenmaal in de buurt zagen we een bord langs de weg dat er een amish winkel was. Amish mensen zijn mensen die denken dat de mensen bedorven worden door de modernisatie en leven daarom nog steeds zoals ze 150 jaar terug deden, dus geen elektriciteit en geen tractoren etc. Toen we bij die winkel kwamen was deze helaas gesloten en gingen we weer verder. Op eens zagen we een paard en wagen en dat waren dus deze mensen. Wel apart om dat zo in het echt te zien.
Om 7 uur waren we ongeveer thuis en we waren gebroken van al dat zitten in de auto. We reden die dag ongeveer 520 km en zo kon Bert in elk geval zeggen dat hij wat gezien had van Amerika haha.
Vrijdag zijn we na het werk even naar de bar gegaan samen met Bas en Anneke omdat het Bert zijn laatste avond was. Erg gezellig en er was weer een soort vlees verloting, en Anneke had weer geluk en won maarliefst 2 zakken met allerlei vleesdingen. Handig! Tegen half 11 gingen Bas en Anneke weg en bleven wij achter, Joe die ons vorige week ook al mee nam wou nog even naar een andere bar die net nieuw was, in een dorp verderop. Omdat het toch de laatste avond van Bert was zijn we mee gegaan en om half 1 waren we weer thuis. Een goed begin van het weekend dus! Op zaterdagochtend zou Bas Bert weg brengen naar het vliegveld, hij moest er om 12:30 zijn dus moesten ze rond 10 uur weg. We hebben toen eerst samen ontbeten waarna de heren weg gingen. Nog even een handdruk en een groet en daar ging Bert dan en ik blijf alleen over. Aan de ene kant was ik ook wel een beetje jaloers op Bert want hij is nu weer fijn in Nederland waar alles vertrouwd enzo is en je je familie en vrienden hebt.. Maar ik weet ook dat ik nog veel mee zal maken hier, a.s vrijdag gaan we waarschijnlijk naar een ijshockey wedstrijd, wat hier heel populair is. Maar dat verhaal horen jullie dan wel weer haha.
Zaterdag toen Bert weg ging begon later de zon te schijnen en het werd echt lekker lente weer, je kon zonder jas buiten lopen en toen heb ik fijn de deur van de werkplaats los gezet en hebben we nog een paar uur gewerkt met op de achtergrond een fijn piraatje die we via internet ontvangen. Wel lekker als je de hele week naar die Amerikaanse bagger moet luisteren. Aan het eind van de middag zijn we fijn buiten in de zon gaan zitten.. wat genieten zeg! Om 6 uur moesten we in Brandon zijn want daar was een soort loterij waar bas ook een prijs voor beschikbaar had gesteld. De loterij werd gehouden door de brandon sportsmen… nu denken jullie dat dit sportfiguren zijn maar dan moet ik jullie uit de droom helpen want het is een soort jachtvereniging dat geld bij elkaar verzamelde voor een of ander iets. Toen we hier aankwamen stonden er in de zaal allerlei tafels van verschillende bedrijven waar je spul kon kopen. Ook stonden er de prijzen die verloot zouden worden die avond, wel bijzonder om te zien dat ze zo dikke shotguns en andere geweren verloten haha. En diegene die gewonnen had kon hem direct meenemen… Moet je in NL eens proberen. Maargoed omdat wij deze prijzen ook wel wouden winnen hebben wij ook lootjes gekocht. Bas won een of andere vishengel die volgens kenners aardig veel geld waard was.. had hij toch een mazzeltje, maar ook ik had geluk en won een waardebon van een gereedschap winkel van 25 dollar… achja heb ik in elk geval de kosten er weer uit.
Na de loterij begonnen ze met een beanbag contest, ik dacht dat het iets met zaklopen ofzo te maken had maar het bleek dat ze zakjes met bonen door een gat moest gooien en diegen die de meeste punten had kon 100 dollar winnen. Kennelijk is dat een beanbag gooien een big deal hier want daar waren ze toch een potje druk mee. Terwijl het het meest simpele is wat je je kunt voorstellen… een zakje bonen in een gat gooien… tja ieder zo zijn hobby.
Na de tijd ging het feest verder in de bar waar het erg gezellig was, ik spreek telkens weer meer mensen en je leert zo ook allerlei volk kennen. Ze zijn gelukkig wel aardig en nemen je zo op in de gemeenschap, ze nodigen je uit voor dingen en praten met je. Maarja nu is het natuurlijk ook gezellig om met mij te praten (ahum). Uiteindelijk belanden we rond 3 uur in bed hetgeen ervoor zorgde dat ik zondag weer heerlijk uitgerust wakker werd(niet dus)… pfff dat is toch wel verschillend met wat voor bier je drinkt, zaterdag dronken we vooral corse light bier. En toen ik zondag bij bas en anneke kwam ontdekte ik dat ik niet de enigste was de daar last van had. Later in de middag zijn we naar de winkel gegaan en toen we thuis waren hebben ff de voetbal gekeken en dus ook mee gekregen dat Twente weer heeft lopen te prutsen dit weekend. Nog ff praten met elkaar en nu zit ik dus dit verhaal weer te typen… ja en zo vestrijken de weken hier in Millerville. Ik moet zeggen dat het wel echt snel gaat allemaal.. ik zit hier nu alweer 5 weken en kan het allemaal wel goed volhouden zo. Gelukkig zit er beter weer aan te komen en kunnen we zowat de korte broek weer uit het stof trekken haha.
Goed lieve mensen, dit was het weer voor deze week en ik hoop dat jullie het weer leuk vonden om te lezen, ik ga er nog fijn 1 drinken en dan straks weer naar bedje toe voor de nieuwe week die voor de deur staat. Ik zou zeggen allemaal een fijne week en tot de volgende blog!!

Groetjes vanuit het zonovergoten Minnesota!

P.S fotos komen morgen online want die heb ik vergeten op de laptop te zetten... (dom dom maar wel kijken want ze zijn echt mooi!)